« زهرا کوچولو در اتاق با عروسکش بازی می کند. به سراغ تلفن می رود و گوشی را بر می دارد و با خاله سارا صحبت می کند. بعد از چند دقیقه مادر را صدا می کند که خاله با تو کار دارد.مادر که در حال شستن ظرفهاست سریع دستهایش را می شوید و گوشی تلفن را می گیرد. اما با بوق تلفن روبرو می شود و می فهمد کسی پشت خط نیست! »

این کار زهرا کوچولو در نظر ما آدم بزرگها، دروغ گویی محسوب می شود.اما آیا واقعاً زهرا دروغ گوست؟!

آنچه که والدین باید توجه داشته باشند این است که کودکان تا سن 5 سالگی نه تنها دروغ نمی گویند بلکه ما هم نباید با دروغ گو خواندن آنها، باعث دروغ گویی آنها در آینده شویم.

ما دروغ را به دو دسته تقسیم می کنیم:

1.  دروغ اخلاقی: دروغی که ما واقعیت را بدانیم( درک کنیم) و عمداً و با آگاهی خلاف آن را بیان داریم. این دروغ در روایات ما کلید هر شری خوانده شده واز گناهان بزرگ است.

2.  دروغ طبیعی: دروغ گویی بچه ها جزء طبیعت آنهاست. زیرا از ویژگیهای این سن این است که خیالبافی می کنند. بنابراین کودکان در خیال خود تصوراتی دارند و آنها را برای ما تعریف می کنند و چون مطابق با واقعیت نیست از نظر ما دروغ محسوب می شود.

بنابراین دروغ گویی در این سن عمل ضد اخلاقی نیست و ما نباید کودکان را به دروغ گویی متهم کنیم. چرا که این کار باعث می شود کودک در بزرگسالی دروغ گو بار آید.به این دلیل که با اتهام ما بویژه وقتی که تنبیه هم دنبال داشته باشد، کودک می فهمد که کار بدی انجام داده است و در سنین بعدی وقتی می خواهد خودی نشان دهد و یا دیگران به او اهمیت دهند، این کار را تکرار می کند و ناخواسته به صورت عادت در او می ماند.